Rotterdam Pride

- Chiara d’Ailly

Vorige week zaterdag was het zover. Gay pride Rotterdam. Ook wij van CARP. waren aanwezig bij dit kleurrijke evenement. Het eerste dat opviel wanneer je de metro uit stapt op Beurs is; Niets. Behalve de regenboog zebrapaden die er het hele jaar zo bij liggen, waren er geen festiviteiten of thema’s te bekennen. Geen regenboogvlaggen, muziek of parades. Dit was toch best een beetje een vreemd gevoel. De eerste gedachte die op kwam borrelen was; “Is het wel vandaag?”.

Lopend naar de startbestemming van de pridewalk waar wij aan deelnamen, kwamen we al wat meer in regenboog geklede mensen tegen. We zaten dus toch op het juiste spoor. Aan de kade bij de Erasmusbrug hadden we ze dan eindelijk gevonden. Een groep prachtige mensen die elk mogelijk regenboogatribuut uit de kast had getrokken voor die dag. Er was muziek, men bewoog mee op het ritme van de beat en iets na twaalven begonnen we met lopen. De pridewalk begon. Om eerlijk te zijn, was het een beste teleurstelling. Er is geen cohesie tussen de LGBT+ community die trots de straten bewandelt en de mensen die daar niet aan deelnemen.

In vergelijking met Amsterdam, kan Rotterdam nog een hele hoop leren. In Amsterdam is de hele stad gehuld in regenbogen en festiviteiten en iedereen wordt door die dag met elkaar verbonden. In Rotterdam wordt stukje voor stukje de straat eventjes afgezet zodat een groep van duizend man gehuld in regenboogcapes even kan passeren. De rest van de stad echter? Niets te zien, behalve op het Schouwburgplein waar alle Queers zich verzamelen om te feesten. Er is een duidelijke scheiding te zien, wat erg jammer was. Zeker aangezien wij van CARP. er sterk voor staan om alle lagen binnen de maatschappij te verbinden, kan de pride Rotterdam zeker nog wel wat verbeteren.

We zouden graag zien dat iedereen met elkaar wordt verbonden en dat de gaten tussen groepen wordt gedicht, in plaats van dat ze nog groter gemaakt worden. Het is mooi om te zien dat iedereen zichzelf kan zijn en dat ze trots zijn op waar ze voor staan. Maar het blijft toch wel jammer dat het voelde alsof je deelnam aan een attractie en dat de rest van de stad simpelweg aapjes aan het kijken was langs de weg.